Na mijn zomervakantie had ik terug zin om er in te vliegen, zij het eerder beperkt want ik had nog steeds last van mijn linker (hiel en ondertussen ook knie). Goed nieuws is dat ik licht mocht sporten en dat er vanaf oktober een behandeling gestart wordt, tegen december zou ik pijnvrij moeten zijn. Echter intussen tracht ik nog een marathon te lopen in Valencia (december) en de marathon van Barcelona 2020 voor te bereiden...

Zaterdag trokken we naar de 4de manche van de Challenge des éoliennes. Een circuit van 5 2u races, waar we met het gezin graag naar toe gaan. Yannis zou opnieuw de 1u race voor -14 jarigen doen.

Het was voor de organisatie de drukste manche. En alhoewel ik hoopte na 2 keer een 2de plaats op misschien een overwinning zag ik dat het ook voor mij heel moeilijk zou zijn. De 2 winnaars van de 2 vorige wedstrijden en nog een pak jong geweld die er ook precies geen sukkelaars uitzagen.

Om 5u gaat de wekker. Vroeg uit de veren richting Jeumont (Fr) om present te tekenen op de mooie site Watissart voor de crosstriathlon S. Na de cyclocross van gisteren heb ik er echt zin in, zelfs ondanks de stramme spieren. Geen excuses meer.

Tijdens de opwarming zien we dat de site en het parcours serieus veranderd zijn. En dit in positieve zin. Het parcours is echt Xterra waardig. Een mooi meer, echte MTB en Trailrunning op zijn best! Ik ben blij dat ik voor de S kies. Met mijn slechte conditie wordt dit een survival.

Meer dan anderhalve maand geen competitie is het verdict. Gewoon geen zin. Ik zit in een sportieve dip, zowel fysiek als mentaal. Sporadisch zwem ik, loop ik en het mountainbiken beperkt zich tot wat spelen. Alle geplande wedstrijden werden geschrapt. Elk excuus telde.

Het jaar dat ik 50 werd moest het jaar met de grote resultaten worden. Door het vele werk en het overlijden van mijn vader, bots ik tegen mijn grenzen, moet ik gas terugnemen en mijn doelen bijstellen.