De Hel is coming....

In het vooruitzicht van de Hel van Kasterlee is de winterduatlon vanReusel een ideale wedstrijd.
Ideaal parcours en met zijn 15 km lopen-64 MTB-7 km lopen een super voorbereidingswedstrijd.
Vorig jaar haalde ik hier een erg knap resultaat op een droog parcours. Het mountainbiken was vorig jaar dan ook niet erg technisch en zwaar.

Zaterdag laatstleden stond ik voor de vierde maal aan de start van de Crossduathlon te Thuin. De editie van 2015 moest ik, in de nasleep van mijn ‘Zofingen’ avontuur, aan me laten voorbij gaan omwille van een achillespeesblessure . Ik won de eerste twee edities in mijn agegroup en eindigde overall respectievelijk 4de en 7de. Vorig jaar werd ik na Niki Devoldere 2de bij de H40 en 7de overall. Resultaten die aangeven dat deze wedstrijd me ligt. Daarom wou ik er dit jaar zeker terug bij zijn. De omstandigheden zijn wel van een andere aard in vergelijking met voorafgaande jaren.

Vandaag sloot ik in Rekkem het seizoen in mineur af. Wat een domper.

Regen en wind in Rekkem op een toch mooie omloop met veel hoogtemeters. Helaas verzeil ik constant te ver achterin het peloton waar ze er constant afschoten. Ik wist dat ik moest opschuiven, maar het lukte me totaal niet. Het peloton scheurde constant en ik zat altijd achter de feiten aan te rijden, tot er uiteindelijk voor mij ook iemand een gaatje liet vallen en ik kon het zelf ook niet meer dichten. Ik was gewoon rotslecht.

No pain, no glory is één van mijn slogans waar ik nu en dan wel eens mee uitpak. Twee dagen na de feiten zit ik aan mijn computerscherm en toetsenbord om relaas uit te brengen van mijn MTB-wedstrijd en cyclocross op de Kluisberg, in plaats van in het zwembad baantjes te trekken.
No glory, maar vooral veel pijn...
Maar nu over naar de orde van de dag, het schrijven van mijn wedstrijdverslag.