Zondag stond de 3de editie van deze Inferno duathlon op mijn agenda. Deze wedstrijd is toch een beetje een zwart beest voor mij. In de 2 voorgaande edities raakte ik na enorm veel tsjolen nooit verder dan een verre top 20 plaats. Om de een of andere reden lijkt deze wedstrijd mij niet te liggen als fietser. Meestal val ik op het strand moederziel alleen en word ik in de single tracks niets anders dan opgehouden. Door veel te veel woekeren met de krachten krijg ik dan meestal in de afsluitende 10 km loop ook meestal nog een klop van de hamer van jewelste.

Vandaag sta ik aan de start van mijn eerste wedstrijd van 2019.

Door een hardnekkige heupblessure kon ik de laatste tijd niet lopen en was een deelname lang onzeker. Toen ik gisteren tijdens de verkenning nog eens hard onderuit ging en hierbij mijn knie en voet bezeerde twijfelde ik des te meer om te starten. Maar ik wilde kost wat kost erbij zijn.

Verslag Niki Devoldere onderaan.

Verslag door Jan Goddaer:

We schrijven 26 januari, de dag dat mijn vader 86 jaar wordt. Dat we ouder worden en steeds minder vat krijgen op de tijd en op wat het met ons doet, ondervind ik zelf. Etienne Vermeersch is niet meer, mijn vader is 86 en ik duik de categorie +50 binnen.

Na mijn inactiviteit in augustus en september koos ik er voor om weer eens opnieuw rustig op te bouwen en wat basis te leggen, zeker in wat mijn lopen betreft. Daarom leek het me leuk om deze winter terug te keren naar mijn oude liefde, het traillopen. Via 2 halve marathons en een 33km had ik deze marathon in Olne als ultieme doel gekozen. We keren graag terug naar Olne. Ik was er een 20-tal jaar geleden al bij tijdens de eerste editie van deze marathon.