Ondertussen is het 3 maand geleden dat ik nog eens aan de start stond van een wedstrijd.
Ik had er dus wel zin.
Ik koos voor de afstand van 8,5km van de Trail des Z’Amoureux. Ondanks de storm staan we met 176 deelnemers aan de start.
Ik had al van voor de start stramme spieren en daarom zou ik zeker rustig starten en me niet forceren.
Ik loop continu mijn tempo en finish op enkele seconden van de winnares. Als kers op de taart win ik in mijn categorie.

Vorige week zijn we dan toch niet naar de marathon van Olne getrokken. Ik weet niet hoe het juist komt, maar 8 dagen na de Klekluli en 6 dagen voor de marathon kon ik nog niet deftig lopen. Misschien hebben we wat te veel hooi op de vork genomen. Ik liep super in de halve marathon van Olne begin december, maar de 37km trailrun 2 weken later in Hombourg hadden er al serieus ingehakt. In Tsjechië liep ik dan wel weer goed, maar ook niet super. 

Zondag deed ik opnieuw mee aan de crossduathlon van Wachtebeke. Opnieuw de korte versie. Hier maakte ik, een drietal jaren geleden, mijn eerste kennis met mountainbiken. Daarom dat deze crossduathlon toch iets speciaals voor me betekent.

Met 7 vrouwen stonden we aan de start. Waar ik vroeger ging panikeren bij enkele technische passages, zoals een schuine kant, een zandbak en een washboard, weet ik nu wat ik en niet kan en schrikt dit me niet meer af, integendeel...

Mijn plan was: goed tempo lopen en dan op de mountainbike alle registers openzetten.

Vorige zondag was ik van de partij op de Crossduathlon van Wachtebeke, de Medium of korte versie. Al voor de vierde keer op rij. Het was pas zaterdagavond laat dat de beslissing viel. Ik zou deelnemen maar dan louter als training. Het was wederom een drukke werkweek, en ik kwam maar niet aan trainen toe. Daarom was de keuze voor de korte versie dan ook snel gemaakt.